(skarbiec katedry na Wawelu).
Średnica wewnętrzna 4,5 – 4,6 cm. Wybitne dzieło złotnictwa wykonane zostało zapewne w Krakowie, w 1 poł. w. XIII, a więc niemal półtora wieku po śmierci biskupa Stanisława, z którym zostało związane w kolejnych stuleciach. Był to pierścień pontyfikalny, zakładany przez biskupa na grubą rękawiczkę, co tłumaczy niezwykle duże rozmiary. Według tradycji z jego udziałem działy się liczne cuda, a w szczególności ozdrowienia z chorób głowy. Pierścień przechowywany był na jednym z palców srebrnego relikwiarza ręki św. Stanisława i zapoczątkował tradycję ofiarowywania do niej następnych pierścieni. Inwentarz z r. 1602 notuje już takie 3 pierścienie, w r. 1702 było ich 4, w r. 1791 – 6, a w końcu w. XIX – aż 25!
Zdajemy sobie wszyscy dobrze sprawę, że wejść do tej Katedry nie można bez wzruszenia. Więcej powiem: nie można do niej wejść bez drżenia wewnętrznego, bez lęku bo zawiera się w niej - jak w mało której Katedrze świata - ogromna wielkość, którą przemawia do nas cała nasza historia, cała nasza przeszłość.
Kardynał Karol Wojtyła