Nagrobek Jagiełły nawiązuje do pomników ostatnich Piastów (Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego). Tak jak one składa się z prostopadłościennej tumby nakrytej płytą wierzchnią, na której spoczywa rzeźbiona pełnoplastycznie figura króla. Władca leży zwrócony w stronę wschodnią z poduszką pod głową i wspiera stopy na przedstawieniu zwiniętego smoka. To fantastyczne zwierze symbolizuje zło pokonane przez dobrego chrześcijanina. Jagiełło ma na głowie koronę, a w rękach trzyma regalia: berło w prawej, a jabłko królewskie w lewej dłoni. Szaty są typowe dla mody dworskiej u schyłku w. XIV. Składają się na nie tzw. jopula przepasana na biodrach i płaszcz zapięty na guzy. Niezwykle charakterystyczny jest stojący kołnierz wywinięty na zewnątrz, stosowany przede wszystkim we Francji. Na szczególną uwagę zasługuje twarz króla, bodaj pierwsze realistyczne przedstawienie fizjonomii w sztuce polskiej, antycypujące zjawisko rozwoju portretu w sztuce XV i XVI w.
Zdajemy sobie wszyscy dobrze sprawę, że wejść do tej Katedry nie można bez wzruszenia. Więcej powiem: nie można do niej wejść bez drżenia wewnętrznego, bez lęku bo zawiera się w niej - jak w mało której Katedrze świata - ogromna wielkość, którą przemawia do nas cała nasza historia, cała nasza przeszłość.
Kardynał Karol Wojtyła