Św. Kazimierz był królewiczem, drugim synem Kazimierza Jagiellończyka i jego żony Elżbiety Rakuszanki. Jeszcze w XV w. rozpowszechniło się przekonanie o jego świętości, które w r. 1604 doprowadziło do kanonizacji. Jego kult, związany w sposób szczególny z grobem w katedrze w Wilnie, miał duże znaczenie integracyjne dla mieszkańców rozległych terenów Rzeczypospolitej obojga narodów. Był przedstawiany w szatach książęcych, najczęściej z lilią – kwiatem oznaczającym czystość i niewinność – w dłoni.
Św. Jacek był pierwszym polskim dominikaninem i jednym z uczniów św. Dominika. Wokół jego grobu w krakowskim kościele Dominikanów działy się liczne cuda a kult narastał przez wieki, co doprowadziło do kanonizacji w r. 1594. Przedstawia się go w habicie dominikańskim, najczęściej z monstrancją i figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem w dłoniach.
Zdajemy sobie wszyscy dobrze sprawę, że wejść do tej Katedry nie można bez wzruszenia. Więcej powiem: nie można do niej wejść bez drżenia wewnętrznego, bez lęku bo zawiera się w niej - jak w mało której Katedrze świata - ogromna wielkość, którą przemawia do nas cała nasza historia, cała nasza przeszłość.
Kardynał Karol Wojtyła